რას გვეტყვი მაცნევ, რით გაგვახარებ?

ეს სურათი ასახავს სტატისტიკას, თუ რისთვის ვიყენებთ ჩვენ ტელევიზორს. ჩემი ტელევიზორი ახლაც, როცა მე ამ პოსტს ვწერ, ჩართულია და ზუსტად ამ წუთას დავიდ ლუიზმა ლევერკუზენს გაუტანა.

ასეთ მდგომარეობაში ხან ქრონიკას ვუსმენ ხოლმე, ხან კურიერს და იქიდან გამომდინარე, რომ ტელევიზორი ჩემს ზურგს უკანაა, კისერი ხშირად მეღრიცება ხოლმე. ის, რასაც ქართულად საინფორმაციო გადაცემა ჰქვია, ერთადერთი და გგანუმეორებელია. ამ ყველაფერს მხოლოდ უნამუსო პროპაგანდა შეიძლება უწოდო. მართალია, კომუნიზმის ეპოქაში არ გავჩენილვარ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, იმედი და რუსთავი 2 მინიმუმ ტოლს არ უდებენ იმ დროინდელ პირველ არხს.

თუმცა, განსხვავება “ქრონიკასა” და “კურიერს” შორის მაინც შეიმჩნევა. ქრონიკა “ზეციური საქართველოს” ახალ ამბებს აშუქებს, სადაც ყველა მხიარულობს, უდარდელად ცხოვრობს, ყოვედღიურად ათობით ადამიანი საქმდება და მილიონობით ინვესტიცია კეთდება. მაშინ, როდესაც კურიერი უფრო პოლიტიკაზეა ორიენტირებული. ქრონიკა ყოველდღიურად დაახლოებით თხუთმეტ წუთს უთმობს მოდას: აქტუალურ ფერებს, დიზაინერების შთაგონების წყაროებს; ასევე, მისი საშუალებით, ჩვენ ყოველთვის გვეცოდინება უახლესი ცნობები ყველა ჰოლივუდელი ვარსკვლავის მკერდის მდგომარეობის შესახებ( არ აქვს მნიშვნელობა ქალია თუ კაცი).

როგორც, მაღლა ვთქვით, კურიერი პოლიტიკაზეა ორიენტირებული. მისი უმთავრესი მიზანია ოპოზიციონერების ბრალდებები ხელისუფლების მიმართ გააბათილოს, აფსურდად წარმოაჩინოს. თუ კახა კუკავა ამბობს, რომ თბილისის მერია საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გაძვირებას აპირებს, კურიერი კახა კუკავას ორ–სამ წინადადებას ათქმევინებს, შემდეგ მერიის ვინმე მაღალჩინოსანს ასაუბრებს თბილისის მერიის გეგმებზე ორი საათი და შემდეგ გოკა გაბაშვილს(რომელიც ამ ყველაფერთან არაფერ შუაშია) ცინიკური გამომეტყველებით ათქმევინებს, რომ ოპოზიცია ზღაპრებს ჰყვება. პარალელურად, ქრონიკა ლინსი ლოჰანის ახალი ძაღლს გვაცნობს.

ქრონიკის კიდევ ერთი გამორჩეულობა კურიერთან შედარებით, არის მისი მიდრეკილება მოიგონოს სენსაციური და შემაშფოთებელი ამბები. მაგალითად, ქრონიკა ჩვენ გვამცნო, რომ ქართველი გოგონებს ანორექსიის ეპიდემია ემოქრებათ.

ბოლოსთვის, მინდა იმ ორი სიუჟეტის შესახებ გითხრათ, რომელზეც დღეს მომეღრიცა კისერი:

1) ქრონიკამ თავის რუბრიკაში “შეშფოთდით ხალხო” გვამცნო, რომ თურმე ნუ იტყვი, სპანჯბობი ყველაზე დიდი დოზით იწვევს ბავშვებში აგრესიას, აქვეითებს ბავშვის განვითარებას და საფრთხეს უქმნის მათ ფსიქიკას. სპანჯბობი! მულტფილმი, რომლის მთავარი გმირიც, გულუბრყვილო, მხიარული და პატიოსანი პერსონაჟია. ეს ამბავი მე განსაკუტრებულად მეწყინა, რადგან ბავშვობაში ჩემი საყვარელი მულტფილმი საზოგადოებისათვის სახიფათოდ გამომიცხადეს.ცუდია, რომ ქრონიკის “ჟურნალისტებს” “ფოქსის” მულტსერიალების შესახებ არაფერი სმენიათ.

2) რეპორტაჟი ქართველ კალათბურთელებზე: თურმე ჩვენ რუსეთთან მინიმალური ანგარიშით წავაგეთ. მინიმალური ანგარიში ნებისმიერ სპორტში გულისხმობს ერთი ქულით განსხვავებას. სინამდვილეში კი, მინიმალურ სხვაობაზე 7–ჯერ მეტი ქულით წავაგეთ. ჩვენ, თურმე ტურნირის ერთ–ერთ ფავორიტთან, უკრაინასთან, 16 ქულით მოვიგეთ. აქ სხვაობა კი სწორად არის აღნიშნული, მაგრამ უკრაინა ტურნირის ერთ–ერთი აუტსაიდერი იყო.

აი ასეთი ყოჩაღია ჩვენი მაცნე.

პ.ს. ეს მოძველებული თემაა, მაგრამ სანამ მოზველდებოდა, იქამდე არ დამიწერია აქ არაფერი და არ მინდა ბლოგი ამ თემის შესახებ დაწერილი პოსტის გარეშე ვაცოცხლო.

პ.პ.ს. ღმერთმა გვიშველოს ყველას!

ძილისპირული

თავი მტკივა. როგორ შეიძლება ადამიანს ბალიშისგან ასტკივდეს თავი? ასეთი რამ ალბათ მხოლოდ იდიოტებს მოსდით. ჩემნაირ იდიოტებს, რომლებსაც სჯერათ, რომ ბალიში თავს აატკივებთ. ამდენი ხანია ლოგინში აქეთ–იქით ვწრიალებ. ვერ ვიძინებ და უძილობისგან მოუსვენრობა მეწყება. ვფიქრობ, რაზე ვიფიქრო, მაგრამ არაფერი მაფიქრდება. არადა, როცა არ მჭირდება, ათასი და ათი ათასი აზრი მომდის თავში. ყველაფერი საინტერესო სწორედ ამ დროს მაფიქრდება. მეც გონებაში ვინიშნავ, იმ იმედით, რომ ეს იდეები დილით გამახსენდება, მაგრამ შენც არ მომიკვდე უსაქმურო ადამიანო, რომელიც უკვე ამ აბზაცის ბოლოში გახვედი, დილით ხშირად იმას ვერ ვიხსენებ, საერთოდ რაზე ვფიქრობდი. ასე იკარგება ჩემგან გენიალურად მიჩნეული იდეები.

ბავშვობაში ყველაზე მეტად ძილისწინა პერიოდი მიყვარდა. ჩავწვებოდი ლოგინში, გავეხვეოდი საბანში და ბალიშზე მივდებდი უცოდველ თავს. მერე კი მოვიგონებდი რაიმე ამბავს, საკუთარ თავს ამ ამბის მთავარ პერსონაჟად ვაქცევდი და ვფიქრობდი, იმ ამბავში ვცხოვრობდი იქამდე, სანამ ბოლოში ყველაფერი არ აირეოდა: ლამაზ გოგონა უცბად დამახინჯდებოდა, ჩემი შავი ცხენი გამწვანდებოდა ან რაიმე ასეთი. ეს უკვე იმას ნიშნავდა, რომ ჩამეძინა. ეს იყო ჩემი ერთგვარი ძილისპირული.

ახლა კი, თუ სწავლის დროა, იმაზე ვფიქრობ ხოლმე ,ლექციებს შორის შუალედის დრო როგორ გადავანაწილო: რომელი საგნის მასალა წავიკითხო ბიბლიოთეკაში, რომელი წიგნი წავიღო, რომელ საცხობში ვჭამო ლობიანი, შევიდე თუ არა მეგობრებთან ლექციაზე დროის გასაყვანად და ა.შ.

მაგრამ, ამ მომენტისთვის სწავლაც არ არის და არც ასეთ ფიქრებს აქვს აზრი. ვერც ხვალინდელ დღეზე ვერ ვიფიქრებ, იმიტომ რომ ხვალინდელი დღე იგივე იქნება რაც დღევანდელი და კიდევ უფრო იგივე რაც გუშინდელი. ვერ ვიტან აგვისტოს შუა კვირას. რატომ ხდება, რომ ამ დროს სულ ამ ოხერ ქალაქში ვხვდები, რომელიც როცა არ გინდა ისეა გადატენილი, ვერ გაიზმორები, ახლა კი თუ გინდა დედიშობილას გირბიენია შუა ცენტრში. მაგრამ, მოდი, მაინც ნუ დამიჯერებ და ნუ იზამ ამას. დიდი შანსია საიდანღაც სამშობლოს გულითადი დამცველი გადმოგიხტეს, “პიდარასტობა” დაგწამოს და იქვე ჩაგქოლოს. მისთვის განა ყველა ვინც ქუჩაში შიშველი დადის პიდარასტი არაა?

“ფრენის და ზუის” ვკითხულობ. ისეთი შეგრძნება მაქვს, სელინჯერი ამ წიგნის ფურცლებს, უბრალოდ, ჰონორარისთის ავსებდა. განა თვითონვე არ ამბობს დასაწყისში, “ნიუიორკერის” რედაქტორს ვცდილობ როგორმე შევატყუო ეს წიგნიო? მაგრამ მაინც სიამოვნებით ვკითხულობ. სულ რომ კომბლეს ან წითელქუდას ისტორია იყოს მოთხრობილი, მთხრობელი ხომ სელენჯერია, კაცი რომლის ხელშიც არ მოიწყენ( უფრო სწორი იქნება “რომლითაც ხელში”).

აი,  მწვანე ცხენები და დამახინჯებული ლამაზმანებიც გამოჩნდნენ. ეს იმას ნიშნავს, რომ როგორც იქნა ჩამეძინა და შენი წვალებაც აქ მორჩა ადამიანო, რომელიც ამ პოსტის ბოლოში გამოხვედი, მხოლოდ იმიტომ რომ, შუაში კითხვის გაწყვეტა არ გიყვარს.

ერთი კარგი სიმღერაც დაიმსახურე: