ღამის თორმეტ საათზე მეტროს უკანასკნელი ვაგონით სახლში ვბრუნდები, უკანასკნელ გაჩერებაზე. დაღლილი და ძალაგამოლეული მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, რომ სადგურიდან ამოსულს სახლში ფეხით ასვლა არ მომიწიოს და რაიმე ტრანსპორტი დამხვდეს.
ერთ-ერთ გაჩერებაზე, ჩემ გვერდით ადგილი თავისუფლდება და მას შუა ხნის კაცი მომენტალურად იკავებს. ის ფეხს ფეხზე იდებს და როდესაც მატარებელი გვირაბში შედის, მიტრიალდება და შესავლის გარეშე მეკითხება: „შენადა, აბა რა ქენით დღეს სტუდენტებმა?“ მოულოდნელი მიმართვის მიუხედავად, არ ვიბნევი და იმ დღის მოვლენების შესახებ ვუყვები – მეც შესავლის გარეშე. ის მანიფესტაციების ორგანიზატორებზე, მარშრუტებზე, ინფორმაციის გავრცელების ხერხებსა და კიდევ ბევრ რამეზე მეკითხება. მე ყველაფერზე ვპასუხობ, ყველაფერს ვუხსნი. ჩემს მეგობრებს ხშირად უთქვამთ, დღეს უცხო ადამიანთან გამოლაპარაკება ისეთივე სახიფათოა, როგორც კომუნისტურ რეჟიმშიო, მაგრამ ადამიანებს მიზანსა და განწყობას ძალიან ადვილად შეატყობ. მეც მჯერა, რომ ეს კაცი დღეს, მართლა გვიანობამდე მუშაობდა, მართლა ჩემგან გაიგო, რომ ახალაია გადამდგარიყო(რადგან საღამო ძალიან დატვიურთული ჰქონდა) და მართლა არ აპირებდა, პარტკომში დავესმინე.
ბოლოს მეკითხება, შენ რომელ უნივერსიტეტში სწავლობო. „თსუ“-ში-მეთქი, ვპასუხობ. „ხო, თსუ ყოველთვის მედროშე იყოო“ – მეუბნება. ცოტა ხანში ბოლო გაჩერებამდეც ვაღწევთ, ის წარმატებებს მისურვებს, მეც და მთელს სტუდენტობასაც და ერთმანეთს ვშორდებით.
ექსკავატორზე, ჩემთვის ვფიქრობ, ამ კაცს სტუდენტობა ალბათ რაიმე მეამბოხე ძალად წარმოვუდგენივართ, ისევე, როგორც ოპოზიციური ტელეარხების მაყურებელთა უმრავლესობას-მეთქი. „მეამბოხე“ – ვის, ვის და ჩვენ ეს ეპითეტი ყველაზე ნაკლებად შეგვეფერება. არა, ჩვენში მართლა არიან მეამბოხეები: ისინი, ვინც არცერთ დანაშაულს არ ჰპატიობენ არც უნივერსიტეტის ადმინისტრაციას და არც სახელმწიფოს. ისინი უყურადღებოდ არაფერს არ ტოვებენ, მაგრამ ეს ხალხი არათუ ზოგადად სტუდენტობაში, ან უნივერსიტეტში, არამედ ფაკულტეტზეც კი, ძალიან უმნიშვნელო რაოდენობით არიან.
„მეამბოხე“. დიახ, ჩვენ მეამბოხე სტუდენტები ვართ. ფეისბუკზე ვქმნით ჯგუფებს, ასეთი სახელებით: „სტუდენტები(თავისუფალი)“; „დამოუკიდებელი სტუდენტები“ და ა.შ., მაგრამ ერთი ავტორიტეტის ორი წინადადებაც კი კმარა იმისთვის, რომ საპროტესტო აქციაზე ხელი ავიღოთ და სახლში დავრჩეთ – „თავისუფალი სტუდენტები“.
„მომავალი თაობა“. დიახ, ჩვენ ვართ მომავალი თაობა. ჩვენ მასშტაბურ სტუდენტურ ორგანიზაციებს მხოლოდ პარტიების დაკვეთით ვქმნით. ჩვენ მხოლოდ იქ ვდგავართ, სადაც ბევრია. სადაც ცოტაა, უბრალოდ ვამბობთ – „მეტი საქმე არ მაქვს“.
ჩვენ მეამბოხე სტუდენტები ვართ. კიდევ რამდენიმე დღესაც გავქაჩავთ და მერე ჩვეულ ამბოხს გავაგრძელებთ, უხმოს, გაუმჟღავნებელს, მეტი საქმე რომ არ გვაქვს, ისეთს. გქონდეთ ჩვენი იმედი.
მარადმწვანე საძოვრები 