ტელეფონმა ღამის სამ საათზე დარეკა. დიდხანს რეკავდა სანამ თავისას არ მიაღწია და ლოგინიდან მამაკაცმა ხელი არ გადმოჰყო ყურმილის ასაღებად. მაგრამ მანამდე რამოდენიმეჯერ გვარიანად კი შეიგინა ნახევრადფხიზელმა ნახევრადმძინარემ.
–ვინც არ უნდა იყო, ცუდ დღეში ხარ!–ჩაიბურტყუნა ყურმილში.
–გამოფხიზლდი ფრენკი, საჩქარო საქმეა!–გაისმა მილიდან.
–რა ხდება, მაიკი შენ ხარ?
–ჰო, ჰო მე ვარ! შენ რა, სხვის ზარს ელოდი ამ დროს?–უპასუხა მოუთმენლად მაიკმა.
–არა, რა მოხდა მაიკ, რა ამბავია.–ფრენკს ხმაზე შეწუხება დაეტყო. იცოდა მაიკს არ სჩვეოდა უაზრო ხუმრობები და ყოველთვის საქმეზე რეკავდა.
–ფრენკ, აქ ისეთი ამბავია…უნდა მოხვიდე და თან სასწრაფოდ. ჯოუნს სტრიტის 16 ნომერია.
ფრენკი მაშინვე წამოდგა, სწრაფად ჩაიცვა, პირი დაიბანა გამოსაფხიზლებლად და ზარიდან 5 წუთში უკვე მანქანას ქოქავდა.
ფრენკი ფსიქოლოგი იყო. მართალია სულ რამოდენიმე თვის წინ შეუსრულდა 28 წელი, მაგრამ კოლეგებში უკვე საკმაო რეპუტაცია მოეხვეჭა. ეს კი, ძირითადად პოლიციასთან თანამშრომლობის წყალობით. ფრენკი მათ დიდად ეხმარებოდა დაკითხვის დროს. ბევრი თვლიდა, რომ მას ღმერთისგან ბოძებული ნიჭი ჰქონდა. მის წინ მჯდომი ადამიანი დიდი სიძნელით ბედავდა ტყუილის თქმას და ხშირ შემთხვევაში რამოდენიმეწუთიანი საუბრის შემდეგ გულწრფელი ლაპარაკის სურვილი უჩნდებოდა. ხშირად, დამნაშავეებს სხვა, უფრო ადრე ჩადენილი და დაფარული დანაშაულიც კი უღიარებიათ. ეს, მეტწილად მისი ქარიზმატულობისა და ერთგვარი მამაკაცური შარმის დამსახურება იყო, რომელიც მისივე სქესის წარმომადგენლებზე არანაკლები ეფექტურობით მუშაობდა. ფსიქოლოგის პროფესიამ კი ამ “ნიჭს” თეორიული ცოდნა დაუმატა და მისი რეალიზებაც შეძლო.
ადამიანი, რომელმაც იგი ძილს მოსწყვიტა, გამომძიებელი მაიკ ჩენდლერი იყო. ყველაზე ხშირად ფრენკი სწორედ მასთან ერთად მუშაობდა და დიდი ხნის საქმიანი კავშირის შემდეგ, დაუმეგობრდა კიდეც. სწორედ ის ურეკავდა, როდესაც მისი დახმარება სჭირდებოდათ. ფრენკის პოლიციაც ხეირიანად უხდიდა და სხვა რა ენაღვლებოდა. განქორწინებულებთან მოსაწყენ კონსულტაციებს და 30 წლის კომპლექსებიანი ვაჟიშვილების ისტორიების მოსმენას, პოლიციასთან თანამშრომლობა ერჩივნა. ერთი ეგ იყო, როდის დასჭირდებოდი კაცმა არ იცოდა. ამიტომაც თავის გემოზე ვერ ისვენებდა. ახლაც ხომ ლოგინიდან წამოაგდეს.
ფრენკიმ ჯოუნსის 16 ნომრამდე მიაღწია. იქ ერთად მოეყარათ თავი პატრულის ეკიპაჟებს, სახანძროს და სასწრაფოს მანქანებს, და კიდევ საბანმოხვეულ, პიჟამოიან, ფრენკისავით ნახევრადმძინარე ნახევრადფხიზელ ხალხს. ფრენკი მათი სეირის მომლოდინე მზერის მიმართულებაზე მიხვდა რაშიც იყო საქმე. ჯოუნსის 16 ნომერში ხომ, ამ კვარტალში ყველაზე მაღალი შენობა იდგა. ხალხი კი, მის უმაღლეს წერტილს შესცქეროდა.
–ბავშვია, 19 წლის. ორსულადაა, შეყვარებულმა ეს რომ გაიგო მიატოვა. სასოწარკვეთილმა თვითმკვლელობა გადაწყვიტა.
–მაიკ, ეს შენ თვითონ მიხვდი რომ სასოწარკვეთილია?–გაიცინა ფრენკმა.
–რა იყო?–მაიკიმ გაიკვირვა.
–განა არსებობს არასასოწარკვეთილი თვითმკვლელი მაიკ? ხო მართლა, ჩემთვის ძილის წართმევის გამოსასყიდი ყავა სად არის?
–ახლავე მოვატანინებ ვინმეს. შენ კი ამდენ ყბედობას საქმეს მიხედო გირჩევნია.
–ნუ გეშინია, არ აპირებს გადმოხტომას.
–შენ რა იცი?
–ასე მხოლოდ იმიტომ იქცევა, რომ ყურადღება მიიქციოს. მის ასაკში ეს ბუნებრივია. სანუგეშო სიტყვებს ელის.
–და ამ დროს სცენაზე შეუდარებელი ფრენკი გამოდის!–თქვა მაიკმა გამოთქმით და ხელი ფრენკისკენ გაიშვირა.
–ერთი–ორი თბილი სიტყვა და ეგრევე მოლბება.–უთხრა ფრენკიმ და თვალი ჩაუკრა. –ჩემი ყავა ჯერ კიდევ არ მოსულა? რა ცუდად მუშაობს ამ ქალაქში პოლიცია!
–ჰო, ჰო ეგ სულ გადამავიწყდა.–თქვა მაიკიმ და პატრულის ერთ–ერთ ოფიცერს უხმო.
ფრენკი იმ ადგილს მიუახლოვდა სადაც მეხანძრეებს უშველებელი ბრეზენტი მოემარჯვათ და გოგონას გადმოხტომის შემთხვევაში გაშლას უპირებდნენ.
–ჰეი შენ, მანდ!–შესძახა ფრენკიმ. მის უკან უამრავი ცნობისმოყვარე შეგროვდა. “ნეტავ არ ეძინებათ ამ იდიოტებს?” –გაიფიქრა მან.
–რა გინდათ? უკვე ვთქვი რომ აქედან არ ჩამოვალ.–ჩამოსძახა გოგონამ ტირილით.
–ნუ ჩამოხვალ, მე უბრალოდ შენი სახელი მაინტერესებდა–ისევ ასძახა ფრენკიმ.
–ჯენი მქვია!–იყო პასუხი.
–ჯენი, მოდი დავილაპარაკოთ ჯენი! მე ფრენკი ვარ. შენზე 9 წლით დიდი ვარ მაგრამ შენი კარგად მესმის. თანაც ფსიქოლოგი ვარ. დაგეხმარები.
–არ მჭირდება მისტერ! თავი დამანებეთ!–გოგონა კვლავ ტიროდა.–მე აღარავის ვჭირდები. არც მე მჭირდება ვინმე!
ფრენკს ამ დროს მობილურზე შეტყობინება მოუვიდა:”დრო გაწელე სანამ მისი მშობლები მოვლენ. ქალაქის მეორე ბოლოში ცხოვრობენ. უკვე გზაში არიან.” ფრენკიმ მხოლოდ ორი სიტყვით უპასუხა:”არ მჭირდება” და ისევ ჯენის ახედა.
–ჯენი ასე არ გამოვა. მე და შენ უნდა დავილაპარაკოთ. შენ ხომ ორსულად ხარ?
–კი, და ეს ძალიან დიდი შეცდომა იყო. ძალიან დიდი. ეს წყეული მუცელი რომ არა, არც მიმატოვებდა ოსტინი.
–ესე იგი მას ოსტინი ჰქვია? ჯენი, იცი, ოსტინი კრეტინია, კრეტინი და ლაჩარი! ის ალბათ შენსავით ახალგაზრდაა და ბავშვთან ერთად მომავალი პასუხისმგებლობის შეეშინდა. ამიტომაც გაიქცა შენგან. მაგრამ ჯენი, შენ ხომ არ ხარ მშიშარა! ჩამოდი და ჩვენ დაგეხმარებით!
–არ მჭირდება თქვენი დახმარება. ვეღარავინ დამეხმარებით. მე უვარგისი ვარ და ცხოვრება სამუდამოდ დავიმახინჯე. ჩემს სიცოცხლეს აზრი აღარ აქვს.–ჯენი ტირილს უმატებდა და უმატებდა.
–ჯენი, მომისმინე ჯენი! მუცელზე ხელი დაიდე, აი ეგ არის შენი ცხოვრების აზრი. წარმოიდგინე როგორი იქნება რომ დაიბადება, შენი ხელით გაზრდი, ან თუ გინდა გააშვილებ. ცხოვრება ამით არ მთავრდება.
–ჩემთვის უკვე დამთავრდა. ყველასგან მიგდებული ვარ, მიტოვებული.–იმეორებდა გოგონა.
–შეხედე რამდენი ვართ! ჩვენ ყველა ვღელავთ შენ გამო ჯენი! შენ არ ხარ მარტო!–ფრენკი თანდათან აღელდა. ჩვეულებრივ შემთხვევაში ეს ამდენ ხანს არ უნდა გაგრძელებულიყო.
–აქ ყველანი სეირის საყურებლად არიან მოსულები! სულელი არ ვარ ამას რომ ვერ ვხვდებოდე!
–ჯენი, დამშვიდდი, ჩამოდი და მე და შენ ერთად დაველაპარაკოთ ოსტინს. გინდა?
–არაფერიც არ მინდა. თქვენც ნუღარ ირჯებით მისტერ. ალბათ ამ ტყუილი ნუგეშით შოულობთ პურის ფულს, მაგრამ ჩემთან ეგ არ გაგივათ.
ამის თქმა იყო და გოგონა შვიდი სართულის სიმაღლიდან გადმოხტა. გადმოხტომამდე ოცი მეტრი სახურავის აღმოსავლეთ ნაწილისკენ გაირბინა და იქიდან გადმოეშვა. მეხანძრეებმა ვერ მიუსწრეს.
ფრენკი ერთ ხანს გაშეშებული იდგა. მას მაიკი მიუახლოვდა.
–სულელი ბავშვები!–ჩაილაპარაკა ფრენკიმ.
–გამომართვი შენი ყავა. ერთი–ორი თბილი სიტყვა არა?–უთხრა მაიკმა და დოინჯი შემოიწყო.
–არ გინდა ახლა! ეს ყავაც ცივია. რამე უფრო მაგარი შემომთავაზე. სულ ერთია ერთი კვირა მაინც აღარ დამეძინება.
მანქანაში ჩასხდნენ და უახლოესი ღია ბარისკენ გასწიეს.
ხალხიც მალე დაიშალა.
იმ დღეს ვერც ფრენკის ქარიზმამ გასჭრა, ვერც მისმა შარმმა. ალბათ იმიტომ, რომ ჯენი შვიდი სართულით იყო მისგან დაშორებული.
Tag Archives: ღამე
“თენდება, და თან ვერა”
გეგა:
ლოგინში გვიან დავწექი, მაგრამ ძილი არ მომერია. იმდენი ვიწრიალე, მივხვდა, ადგომა აჯობებდა. ჯერ ლოგინის გვერდით დაგდებული შარვლის უკანა ჯიბიდან სიგარეტის დაჭმუჭნული კოლოფი ამოვიღე, შემდეგ ფანჯარა გამოვაღე, დაგრეხილი სიგარეტი გავასწორე, გავუკიდე და გავაბოლე. ეს უკვე მესამე უძილო ღამეა.
ვფიქრობ, ვფიქრობ და ვფიქრობ. იმდენს ვფიქრობ, მგონია ახლა თავი გამისკდება. თავი მართლა მტკივა, მაგრამ ეს უფრო სიგარეტის დიდი რაოდენობისგან. თავში ყველაზე ხშირად სამი ბგერა მიტრიალებს, ა–ნა. როგორ მივედი აქამდე?
ყველაფერი ასე დაიწყო, ჩემი სახლის თავზე ერთი სომეხი მოხუცი კაცი ცხოვრობდა. არუდიკა ერქვა. მოხუცი კიდევ უფრო დაბერდა, დაბერდა და ბოლოს ამდენი სიბერისგან მოკვდა კიდეც. შვილბმა წესი აუგეს(თუ როგორც იტყვიან), ყველაფერი მოუგვარეს. შემდეგ, ორი თვე იმ სახლში არავინ გამოჩენილა, ორი თვის თავზე კი, ამ სადარბაზოს სამშენებლო მასალებით დატვირთული მანქანა მოადგა. ჩემს თავზე სამი თვე ხან ჩაქუჩის ბრახუნი ისმოდა, ხან ბურღის წუილი. ერთ დღესაც ეს ყველაფერი შეწყდა. ამის შემდეგ კი სადარბაზოს ახლა სხვა მანქანა მოადგა. “მერსედესიდან” ასე, 45 წლის მაღალი, გამხდარი, თმაშეჭაღარავებული მამაკაცი, ამავე ასაკის წითური, სავსე ქალი და ისსს(!!!) გადმოვიდნენ. ამ დროს აივანზე ვიდექი. დავინახე თუ არა, გავშეშდი, ისეთი გრძნობა დმაეუფლა, თითქოს სხეულში, შიგნით სისხლის მომშვები ონკანი მქონოდა, და ეს ონკანი ზუსტად იმ წუთას, ვიღაც დაუდევარმა სულ ბოლომდე მოუშვა. ის ხომ ასეთი, ასეთი ლამაზი… არა მოიცა, ეს სიტყვა ხომ ვერ ასახავს მის მშვენიერებას: თვალები, ცისფერი, არა ზღვისფერი, პატარა, სწორი ცხვირი, კიდევ უფრო პატარა ნესტოებით, ქერა, სწორი თმა იშვიათ წარბებსა და ხშირ წამწამებზე ედებოდა, ხელები თეთრი, ფეხები სწორი და წვრილი. კბილები, ალბათ ასევე სწორი და ქათქათა, მაგრამ მისი ღიმილი არასდროს მინახავს.
ახალმოსახლენი მხიარული ადამიანები აღმოჩნდნენ. მაშინვე გაიცნეს მთელი სამეზობლო და ბევრს დაუმეგობრდნენ კიდეც. ერთხელ, მათ მეზობლები თავისთან მიიწვიეს წვეულებაზე. იქ ჩემი მშობლებიც წავიდნენ. იქიდან დაბრუნებულმა დედამ მიამბო, რომ მათ ახალ მეზობლებს ჩემი ტოლი ქალიშვილი ჰყავდათ. მას ერქვა… ა–ნა.
“ალბათ, ისიც შენს სკოლაში ივლის.”–დაამატა დედამ. “ჩემს სკოლაში გადმოვა”, “ჩემთან ერთად ივლის”, “ჩემ გვერდით იჯდება გაკვეთილებზე”.–ოცნებებში წავედი. მაგრამ არა და არ ჩქარობდა ანა სკოლის შეცვლას. ბოლოს, იმედები გადამეწურა, და ხელიც ჩავიქნიე ამ საქმეზე. მხოლოდ ღამ–ღამობით ვფიქრობდი ხოლმე იმაზე, თუ როგორ ვუხსნიდი მათემატიკის ამოცანას, ან როგორ ვუყვებოდი რაიმე სასაცილო ისტორიას ჩემ გვერდით მჯდომ ა–ნნასს.
ანას სართულზე ლიფტი არ მუშაობს, ამიტომაც სკოლაში წასვლისას მას ერთი სართულით დაბლა უწევს ჩამოსვლა ლიფტის გამოსაძახებლად. მე ეს შევამჩნიე და დილაობით კართად ჩუმად ვდარაჯობ. სწორედ იმ დროს გამოვდივარ სახლიდან, როდესაც კიბეზე ფეხის ხმას გავიგებ.
ერთხელ ასე, შემთხვევით ანას კარის მეზობლის, მსუქანი და ჭორიკანა ლარა დეიდას ფეხის ხმაზე გამოვედი. გამოსვლისას ყოველთვის ვიღიმები და ლარას ეგონა რომ, მას ვუღიმოდი. ლარამაც გამიღიმა. თუმცა არ გამომიხატავს, მაგრად გაცოფდა. ვერ ვიტან ლარა დეიდას. ახლა კი მას ჰგონია, რომ მომწონს. თანაც ერთი დღეც გავუშვი ხელიდან.
ლიფტი:
სახლიდან გამოსვლიდან ლიფტში შესვლამდე გეგა ანას ესალმებოდა, შემდეგ ლიფტში პირველს უშვებდა და პირველი სართულის ღილაკს აჭერდა. მეექვსედან პირველამდე დაახლოებით 25 წამიანი მონაკვეთია. მაგრამ გეგა ვერასდროს ახერხებდა ანასთვის რამის თქმას. ეს 25 წამი ყოველდღიურად ყველაზე დიდი წამება იყო გეგასთვის. მაგრამ თავს იმით ინუგეშებდა, რომ მომდევნო დღეს მოახერხებდა გამოლაპარაკებას.
იმ დღეს კი, ყველაფერი სხვანაირად იყო. პარასკევი იყო და გეგა კარგ განწყობაზე იდგა. ყველა სკოლის მოსწავლე ასეა, რადგან იცის,, რომ ნანატრ ორდღიან დასვენებას მხოლოდ 6 საათი აშორებს. კარში რომ გაიხედა, სწორედ მაშინ დაეშვა ანას წვრილი ფეხები მის სართულზე. მაგრამ, შესამჩნევი ის იყო, რომ ანამ ლიფტის გამოძახებამდე გეგას კარებს გამოხედა. გეგა მაშინვე სადარბაზოში გამოვიდა ჩანთით ხელში. ანამ გაუღიმა და პირველი ის მიესალმა( აქამდე გეგა ესალმებოდა პირველი). ლიფტში შევიდნენ, გეგამ ერთიანს მიაჭირა და ლიფტმა დაბლა იწყო სვლა. მთელი ძალა მოიკრიბა, მაგრამ მაინც ვერ დასცდა პირიდან სიტყვა. გამოსვლისას, კიდევ უფრო აღსანიშნავი რამ მოხდა. ანამ კვლავ გაუღიმა გეგას და დაემშვიდობა. ეს დღე გეგას ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი იყო. მას შემდეგ გაუტყდა ძილი და მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა, რას ეტყოდა ორშაბათ დილით. უამრავ ვერსიას განიხილავდა, თან საკუთარ თავს აჯერებდა, რომ მას ეს შეეძლო.
ანა:
პირველად აქ რომ მოვედი, მაშინვე შევნიშნე ის ბიჭი. აივანზე იდგა და გვაკვირდებოდა. თავიდან ვიფიქრე, ნეტა რას მომჩერებია–მეთქი, თუმცა შემდეგ ყურადღება აღარ მიმიქცევია. თურმე, მე სწორედ მის მაღლა ვცხოვრობ. დედამისი გავიცანი ჩვენთან წვეულებაზე და მითხრა, რომ ჩემი ტოლია. მაგრამ მე ჩემი ძველი სკოლისა და კლასელების დატოვება არ მინდა. მირჩევნია დილით 8–ზე გამოვიდე სახლიდან და სკოლაში შორ მანძილზე წავიდე. შევნიშნე, რომ ეს ბიჭიც მაგ დროს გამოდის სახლიდან, და სულ ლიფტთან მხვდება. თავიდან ვიფიქრე, რომ ისიც შორს დადის სკოლაში. მაგრამ ამას წინათ დედამისისა და დედაჩემის საუბარი მოვისმინე. “ამ სიშორეზე რომ დადის, გადმოვიდეს ჩვენს სკოლაში, აქვე ორი ფეხის ნაბიჯზეა. თან ჩემი შვილის კლასელი იქნებაო”. “ორი ფეხის ნაბიჯზე არა? და ეს სულელი 8–ზე გამოდის სახლიდან.” თავიდნ ვიფიქრე ვიღაც ავადმყოფია და ალბათ 8–ზე იმიტომ გადის, რომ მემაწვნეები დააფრთხოს, ან სკოლამდე ავტობუსით იკატაოს–მეთქი. მაგრამ შემდეგ მივხვდი რატომ აკეთებს ამას. ალბათ, მე მოვწონვარ. ასე, რომ იყოს გამომელაპარაკებოდა, მაგრამ ეტყობა ვერ ბედავს და ამიტომაც მივეცი სტიმული ბოლო შეხვედრისას და რომედენიმეჯერ მაცდურად გავუღიმე. იმედია, ორშაბათს მაინც გაბედავს ერთი სიტყვის თქმას. ისე კი, მგონი ცუდი ბიჭი არაა. ცუდია სახელი რომ ვერ დავიმახსოვრე.
ორშაბათი:
გეგა 7 საათზე ადგა. ბოლო დროს სულ ასე აკეთებს, ანას რომ მოწესრიგებულმა მოუსწროს. საუკეთესო პიჯაკი ჩაიცვა. ძალიან უფრთხილდება ამ პიჯაკს. მხოლოდ ერთხელ ეცვა თავის დაბადების დღეზე. ჯინსი ამოიცვა, ბოტასები საგულდაგულოდ გაწმინდა ტალახისგან, თმა გაისწორა, კბილები სამჯერ გაიხეხა, (ვინიცობაა, იქნებ ვაკოცო კიდეცო) და 7 საათსა და 55 წუთზე უკვე გამოწკეპილ–გამზადებული იდგა ჭუჭრუტანასთან. ისიც გამოჩნდა, დღეს განსაკუთრებულად ლამაზად გამოიყურებოდა. გეგა მაშინვე გავარდა. თავისი სიმკვირცხლის თვითონვე შეეშინდა, თავი არ გავცეო და ტემპი შეანელა. ანას უკვე გამოეძახა ლიფტი. მან გაუღიმა. გეგა მიესალმა და ლიფტში შეუძღვა.
კარები დაიკეტა… ერთიანის ღილაკი… სიჩუმე… ლიფტი დაიძრა, 25 წამი… მიდი გეგა… 20 წამი… ხმა ამოიღე ბიჭო… 15… აი ეხლა ვეტყვი… 10 მორჩა, ვეუბნები… 5… კარები გაიღო. “ო, არა, ჩავაფლავე!”
“ლაჩარი”–გაიფიქრა ანამ და უხეში მოძრაობით გავიდა ლიფტიდან.
მარადმწვანე საძოვრები 