26 მაისს 00 საათზე, სახალხო კრების აქცია რუსთაველის გამზირზე, ოფიციალურად, არასანქცირებული გახდა და პოლიციას მისი ძალის გამოყენებით დაშლის უფლება მიენიჭა. პოლიციამ თავისი უფლება გამოიყენა, რაც ყველა განვითარებულ სახელმწიფოში, ჩვეულებრივი მოვლენაა, მაგრამ, რაღა თქმა უნდა ქართულმა პოლიციამ კვლავ უნიკალური პერფორმანსი შემოგვთავაზა. ეს იყო პოსტნოემბრული შედევრი: წყლის ჭავლების, მხუთავი აირისა და სრულიად უმწეო ადამიანების ხელკეტებით ცემის თითქმის სრულყოფილი სინთეზი. ბრავო, მაესტრო!
ყველაფერი კი ასე დაიწყო: იყო და არა იყო რა. იყო ერთი უწყნეთისაგარაკო პოლიტიკოსი ქალი, რომელმაც გადაწყვიტა არსებული ხელისუფლების დამხობა. ამისათვის, მან შეკრიბა რამოდენიმე ასეული ადამიანი, და კოსტავას გამზირი (ტელევიზიის მიმდებარე ტერიტორია) რამდენიმე დღით გადაკეტა. რა თქმა უნდა, შეკრებილთა უმრავლესობა ლოთობისა და წამალდამოკიდებულობისაგან განკურვის გზად მიხეილ სააკაშვილის გადაყენებას თვლიდა. მათ არც მეტი არც ნაკლები, თავი იტალიელ პარტიზანებად წარმოედგინათ და მთელი დღის განმავლობაში “ბელაჩაოს” აწრიპინებდნენ.
გავიდა ხანი, და მან, ვინც სიცხეში წყნეთში ვეღარ ისვენებს, გადაწყვიტა, რომ მორფინისტებიც შეიძლება გაბეზრდნენ ბელაჩაოს მოსმენით. გაბეზრდნენ, და სახლებში წავიდნენ. ამიტომაც, მუხტის შემოტანა გადაწყვიტა. აქციების დაწყებიდან მეხუთე დღეს, მან თავისი ჰუნები კოსტავადან აყარა, და პარლამენტის წინ დააბანაკა. მან დამოუკიდებლობის დღისადმი მიძღვნილი აღლუმის ჩაშლა განიზრახა.
მთავრობა, რა თქმა უნდა, ასე ადვილად არ აპირებდა დიდი მონდომებით გაპიარებულ აღლუმზე ხელის აღებას. და პრინციპის საკითხის ნაცადი ხერხით მოგვარება გადაწყვიტა. ხუთდღიან აქციებს ვადა 26 მაისის დადგომისთანავე გასდიოდა და ყველა შემდგომი მიტინგი არაკანონიერად ჩაითვლებოდა. მთავრობამ მოვალეობის მოხდის მიზნით, გაფრთხილებისმაგვარი სიტყვა მიუგდო რკინის ლედისა და მის ჰუნებს. უაგარაკო ლედი ხომ სწორედ ამისთვის იყო მოსული. მას მუხტი სჭირდებოდა, მუხტი კი მხოლოდ მისი და მისი აქტივისტების დარბევით მიიღებოდა. რა თქმა უნდა, მათ მტკიცედ გადაწყვიტეს ფეხი არ მოეცვალათ რუსთაველიდან.
მაშინ, ხელისუფლებამ სრულიად კანონიერად გამოაწყო სპეცრაზმის ფორმებში მისი სპეციალური სამსახურის ბავშვობაში დაჩაგრული, არასრულფასოვნების კომპლექსის მქონე თანამშრომლები და სრულიად კანონიერი დარბევა უბრძანა.
იყო და არა იყო რა, მსუქანი სპეცრაზმელი თავის ძმაკაცებთან ერთად უიარაღო აქტივისტის ცემით ერთობოდა. ის ეხვეწებოდა არ დაერტყა, სპეცრაზმელი კი მხიარულად ურტყამდა ხელკეტს თავსა და მუხლებში.
იყო და არა იყო რა, პოლიციელი რეზინის ტყვიებს ესროდა ათ მეტრში მდგომ ადამიანებს.
იყო და არა იყო რა, ხუთი სპეცრაზმელი 60 წელს გადაცილებულ კაცს ჯერ ურტყამს, შემდეგ ბორკოლებს ადებს და გუბეში აგდებს.
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ჯუნგლები, სადაც ცხოვრობდნენ ორანგუტანგები. ისინი ხშირად იყოფოდნენ არათანაბარ ჯგუფებად და ერთმანეთს უპირისპირებოდნენ. მაგრამ ამ დაპირისპირებაში ყველა არ მონაწილეობდა. ზოგიერთი ორანგუტანგი ერთად ერთ ხეზე, შექუჩდებოდა და უკმაყოფილო თავის ქნევით შეჰყურებდა სეირს.
Tag Archives: აქცია
მგონი, გავგიჟდით!
ბოლო პოსტის შემდეგ დიდი ხანი გავიდა. ორი კვირაა არაფერი დამიწერია. ბოლო დღეები სულ იმაზე ვფიქრობდი რა დამეწერა და აქამდე არაფერი მომდიოდა თავში. ახლა კი, ბოლო–ბოლო მოვიფიქრე ახალი პოსტის თემა. არადა თემა, თანაც აქტუალური ბევრია. მაგალითად, ფეხბურთი, არაბული ქვეყნები, წინა კვირაში ჩატარებული აქცია–პერფომანსი. მაგრამ მე სხვა რამეზე დავწერ.
როდის დაიწყო ეს ყველაფერი ზუსტად არ მახსოვს. დაახლოებით ერთი წლის წინ იქნებოდა, პალიტრამ სერია “ქართული პროზის საგანძურის” გამოშვება დაიწყო. ამ წიგნების ფასი ჟურნალ გზასთან ერთად, სულ სამი ლარი იყო. იდეა ყველამ აიტაცა და მალე ამ სერიას დაემატა 50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო სანამ ცოცხალი ხარ(“კვირის პალიტრა”), მსოფლიოს რჩეული მოთხრობები(“რეიტინგი”), ლიტერატურა მოზარდთათვის(“თბილისელები”), ისტორიული რომანები(“ისტორიანი”), ადამიანები, რომლებმაც შეცვალეს მსოფლიო(“ახალი თაობა”) და ა.შ.
ყველა აქციის ფარგლებში გამოცემული წიგნის ფასი მისაღებია და მათი შეძენა თითქმის ყველას შეუძლია. თავდაპირველად ასეთი აქციის ჩატარება სარისკო იყო, რადგან ჩვენს საზოგადოებას ბევრი მკითხველი არ ჰყავს. მაგრამ აქციებმა გაამართლა, და ხალხმა წიგნების ყიდვა დაიწყო. ახალი წიგნის გამოსვლიდან ორ–სამ დღეში მე ხშირად გამჭირვებია მისი მოძებნა. მაგრამ რახან ხალხი წიგნებს ყიდულობს, ეს იმას არ ნიშნავს რომ მას ყველა კითხულობს. ბევრი წიგნებს დეკორაციად იყენებს, თუმცა, საბედნიეროდ ისეთებიც ბევრნი არიან, ვინც ამ ახლადნაყიდ წიგნებს გადაფურცლავს და კითხულობს. ასეთი ადამიანები წიგნებით ხელში, უკვე მრავლად მხვდებიან მეტროში, სამარშუტო ტაქსებში, ქუჩაში, უნივერსიტეტში:კიბეზე, აუდიტორიაში ლექციის დროს, და ტუალეტშიც კი. ამ დაკვირვებამ ერთ დასკვნამდე მიმიყვანა:ხალხმა კითხვა დაიწყო! ვერ ვიტყვი, რომ ეს დაკვირვება 100%–ით ზუსტია. მაგრამ, მაინც ვიმედოვნებ, რომ ჩემი დასკვნა სწორია.
იმ გამომცემლობებისთვის კი, რომლებიც ამ აქციებში მონაწილეობენ მადლობის მეტი არაფერი გვეთქმის. ასე თუ გაგრძელდა, სულ მალე სახლში ყველას ახალი ბიბლიოთეკები გვექნება.
ასე, რომ ხალხნო, “წაიკითხეთ წიგნები, უკეთესად იქნებით”. იქნება, გვეშველოს ჩვენს და ქვეყნების წიგნიერების რეიტინგში ცოტათი მაღლა ავიწიოთ.
მარადმწვანე საძოვრები 