ბოლო დროს სოციალურ ქსელებში ძალიან პოპულარულია ვინმეს სექსიზმში, რასიზმში ან ჰომოფობიაში მხილება. ასევე, ბევრი აქციაც იმართება სხვადასხვა დისკრიმინირებული ჯგუფის შელახული უფლებების დასაცავად (მაგ. ერთი კვირის წინ სექს მუშაკების მიმართ ძალადობის წინააღმდეგ გაიმართა აქცია). რაღა თქმა უნდა, ყველა ნორმალულ ქვეყანაში მათი უფლებები დაცული უნდა იყოს, ან ამის მისაღწევად ვინმე უნდა იბრძოდეს. მაგრამ ჩვენთან ხომ ყველაფერი განსაკუთრებული ფორმით უნდა ხდებოდეს: პირველი, მათი უფლებების დაცვის მოწოდებები უმეტესწილად იმის აფიშირებას ჰგავს, რომ ადამიანი მათ იცავს. მეორე, ხშირ შემთხვევაში ასეთი ქმედებები ეპატაჟში გადადის. ისეთი შთაბეჭდილება მექმნება, რომ უმეტესად, ეს ყველაფერი სწორედ ეპატაჟისთვის კეთდება.
ასეც რომ არ იყოს, არსებობს სხვა პრობლემაც: ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც უმრავლესობა ისედაც დისკრიმინირებულია. საქართველოში ყოველდღიურად ათასობით ადამიანის უფლება ირღვევა ეს არის ქვეყანა, რომელშიც სახელმწიფო ძალადობს მოქალაქეზე. ასეთ ვითარებაში ჩვენ ყველანი უფლებადარღვეულებად ვითვლებით. ჩვენ რეალურად არ გაგვაჩნია სიტყვის და გამოხატვის სრული თავისუფლება, ხმის მიცემის უფლება ფიქტიურია, ხოლო ყოველი მეორასე მოქალაქე პატიმარია(და ვინ იცის იქიდან რამდენი უდანაშაულო). ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ თავად ვართ ჩაგრულები.
მაგრამ, სამწუხაროდ იმ ადამიანთაგან, რომლებიც უმცირესობებს იცავენ, ბევრში არ ჩანს პროტესტის გრძნობა. მაგრამ მათ შეიძლება არც მიაჩნდეთ, რომ მათი უფლებები ირღვევა. არადა, სუფრაჟისტი ქალები, განდი, მარტინ ლუთერ კინგი… ეს ის ხალხია, ვინც უფლებათა დამცველებისთვის სამაგალითოები უნდა იყვნენ. ხოლო ეს ადამიანები არც მეტი, არც ნაკლები საკუთარ უფლებებს იცავდა. დიახაც, ისინი თავად იყვნენ დისკრიმინირებული ჯგუფის წარმომადგენლები.
ვიცი, რომ ადვილია ამ ტექსტს ადამიანმა ისეთი ინტერპრეტაცია გაუკეთოს, როგორიც თვითონ აწყობს და, მაგალითად, თქვას, რომ მისი ავტორი საერთოდაც არ თვლის საჭიროდ, ამ ქვეყანაში დაიცვან უმცირესობების, შავკანიანების, სექს მუშაკების უფლებები. ცხადია, ეს აბსურდია და ავტორს აზრადაც არ მოსვლია ასეთი რამ. უბრალოდ, მე მიმაჩნია, რომ უმეტესწილად კონცენტრაცია ჩვენს უფლებებზე უნდა მოვახდინოთ, ჯერ საკუთარი უფლებები უნდა დავიცვათ და შემდეგ ისინი სხვების დასაცავად გამოვიყენოთ. სხვანაირად, ეს ყველაფერი იმას ჰგავს, მარჯვენა ფეხის არმქონე მარცხენა ფეხის არმქონეს რომ უთმობდეს ავტობუსში ადგილს(თანაც, ზოგჯერ არც კი აღიარებს, რომ ცალი ფეხი არ აქვს).
როდის დაიწყო ეს ყველაფერი ზუსტად არ მახსოვს. დაახლოებით ერთი წლის წინ იქნებოდა, პალიტრამ სერია “ქართული პროზის საგანძურის” გამოშვება დაიწყო. ამ წიგნების ფასი ჟურნალ გზასთან ერთად, სულ სამი ლარი იყო. იდეა ყველამ აიტაცა და მალე ამ სერიას დაემატა 50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო სანამ ცოცხალი ხარ(“კვირის პალიტრა”), მსოფლიოს რჩეული მოთხრობები(“რეიტინგი”), ლიტერატურა მოზარდთათვის(“თბილისელები”), ისტორიული რომანები(“ისტორიანი”), ადამიანები, რომლებმაც შეცვალეს მსოფლიო(“ახალი თაობა”) და ა.შ.
მარადმწვანე საძოვრები 